Draumekrøniker, del 4 - Après moi - le déluge.

Dette er ikkje ein samanhengande draum, men ein narrasjon basert på minst tre ulike draumar. I tillegg har eg dessutan dikta vidare på dette grunnlaget, og tyngda av teksten er sett saman i vaken tilstand.



And the rain was upon the earth forty days and forty nights.
- Book of Genesis 7.12

I do set my bow in the cloud, and it shall be for a token of a covenant between me and the earth.
- Book of Genesis 9.13.

Après moi - le déluge.
- Louis XV av Frankrike (1710-1774)


“Kaffi i kantina?” spør eg på ein uanstrengt måte med hovudet litt på skakke. Ein annan kar dukkar opp, går mot oss og spør “skal vi gifte oss?” Han meiner sjølvsagt ikkje meg, og det verkar som ho finn tilbodet tiltalande. Hadde eg berre kome i hug å spørje om det sjølv; eit ekteskap verkar sikkert alltid meir fristande enn ein kantinekaffi. Men har ikkje han kjærast allereie då?

I Trondheim er det for tida vinter, og eg spring gjennom dei snødekte gatene med nokon etter meg. Anar ikkje kven det er, men så er det då visse ting ein ikkje treng å finne ut av. Eg snåvar i snøen og dett, kjem meg oppatt og spring vidare, spring under byggestillas attmed Stiftsgården. Klokka er sikkert fem, for det er i alle fall mørkt nok til det, og sjølvsagt er det desember. Alt anna er utenkjeleg. Så ser eg ein annan som spring. Også han dett, men vert teken att av dei forfølgjande. Dei held han fast til den isdekte gata og ventar på ein liten truck. Trucken køyrer over skuldra hans, men han seier ikkje eit ord. Det gjer derimot leiaren, for medan skuldra vert knust skrik leiaren: “Hugs 29. mai 1453!” Pussig. Etter at trucken har forsvunne i Trondheimsnatta, går eg bort til han og får han med meg vidare. Til å vere ein mann med knust skulder, går han som ein mann med dårleg kne.

Palau er ein mykje betre stad å vere, det oppdagar eg raskt. Men øybuarane kjenner seg litt truga, og det er ikkje av Kalle Klovn, men ei kvinne som kallar seg Uthnapishtim. Ho går i kring på øyane med ei kutte over hovudet og ser generelt skummel ut; ikkje som Kalle Klovn. Visste du at hovudstaden heiter Melekeok? Før var det Koror, men dette bryr ikkje Uthnapishtim seg om. Og kvifor ta namnet frå ein figur frå eposet Gilgamesh? Kvifor namnet til ein sumerisk Noah? Kanskje ventar ho på ei ny flod? Hugsar ho ikkje at Gud lova Noah at det ikkje skulle kome fleire – vi har då regnbogen. Kanskje ho ikkje trur på Gud.

Babylon, tårnet i Babel, øya Babeldaob i republikken Palau, er dette ein konspirasjon? Mogelegvis. Og då står sikkert Uthnapishtim bak den. Her er det ingen isdekte gater truckane kan køyre på, men Ngardoksjøen husar saltvasskrokodiller, jamvel om sjøen er ferskvatn. Det er ikkje rart øybuarane kjenner seg truga. Ho har brunt hår og lys hud, kanskje også tiltrekkjande, men så var det den skumle kutta då, og det faktum at ho styrer ein konspirasjon som strekkjer seg over tid og rom.

Vi står på kanten av Ngardoksjøen, Uthnapishtim og eg. “Kva er konspirasjonen,” spør eg, og gløymer at det er saltvasskrokodiller eg bør vere redd for, ikkje pirayafisk. Ho svarar ikkje. Ein kuttekledd skipper på eit urørleg skip av stein, korall og grøne vekster, og plutseleg skjønar eg alt. Havet stig når isen smeltar, Palau er den nye arka, eller rettare sagt, ein flåte av dei, og Utnapishtim skal redde artane. Korleis styre eit skip av stein? Og klarar ho verkeleg å redde alle artane? Kva med tigeren? “Uinteressant," svarar ho og let ein rustbrun liten fugl lande på fingeren. Øybuarane kallar den melimdelebteb, og den finnast visst berre her. Palau, Eden, Lemuria – tre soger knytt saman til ein konspirasjon. Men Noah var ein mann av tru, Uthnapishtim ein rebell mot verda, det er kva som skil dei; bortsett frå kjønnet, sjølvsagt. Korleis vil det så gå med den nye arka? Og snakkar vi verkeleg om ei ny syndeflod, eller kallast det berre global oppvarming? Ting kan ha to namn eller fleire, for på engelsk kallast fuglen Palau fantail, på latin rhipidura lepida, på palauisk melimdelebteb, og vi er attende til Babels tårn og opphavet til språka. Ei straff for menneskeleg overmot, eller eit nytt monument til trøyst for det som fall?

Skremde røyster på palauisk, eit språk eg ikkje forstår. Dei kalde auga til Uthnapishtim får henne til å framstå som mystisk, utilnærmeleg, som ei heidensk gudinne frå ei daud tru. Fryktar dei å verte ofra i den nye floda? “Après moi – le déluge,” seier ho og auga hennar legg ikkje merke til dei innfødde. Det er dette som gjer dei redde, og det gjer meg redd sjølv òg. Men det er vanskeleg å drepe store flåttar på eit sølete underlag, og eg oppdagar at det var Laurence Sterne som skreiv Tristram Shandy, ikkje Umberto Eco.

Så kjem regnet. Vil det halde fram i førti dagar og førti netter?